Oto kilka zasad zbierania, suszenia i przechowywania ziół.
• Przystępując do zbierania ziół ze stanu naturalnego, trzeba znać ich wygląd, smak i zapach, glebę jakiej wymagają, miejsce i sposób występowania, klimat i warunki ekologiczne, najkorzystniejsze dla ich właściwości leczniczych. Na przykład dziurawiec z hal tatrzańskich nie ma nawet jednej dziesiątej wartości dziurawca z mazowieckich równin, promieniowanie molekularne nasion białej gorczycy zanika najczęściej po około czterech latach, zdarza się jednak, że u uprawianej na niektórych glebach – trwa nawet do dziesięciu lat.
• Wszelkie zioła można zbierać, gdy są idealnie suche, a zatem w dni pogodne.
• Wszystkie surowce zielarskie – kwiaty, całe ziele, liście, korzenie lub owoce należy suszyć w cieniu i w miejscu przewiewnym; słońce jest przyjacielem roślin żywych, ale wrogiem roślin zerwanych.
• Każdy surowiec zielarski należy zbierać i suszyć osobno oraz przechowywać w oddzielnym i szczelnym opakowaniu.
• Zioła zachowują właściwości lecznicze tylko przez ściśle określony czas: zioła i kwiaty pachnące można przechowywać do dwóch lat (zapach jest także lekiem, kiedy więc zioła tracą zapach, tracą i działanie); niepachnące – do trzech lat; korzenie i kora tracą swe właściwości po pięciu latach; owoce – po trzech latach. Niektóre zioła lecznicze, jak fiołek trójbarwny, melisa lekarska, świetlik łąkowy i owoc kasztanowca tracą działanie lecznicze już po roku. Kminek natomiast i korzeń kobylaka są dobre nawet po dziesięciu latach. Kora kruszyny nadaje się do użycia dopiero po roku.